انسان موجودی اجتماعی‌ست،بخش بزرگی از شخصیت انسان و مهمترین ویژگی‌های اخلاقی افراد و خلق و خوی ما آدمیان در دوران کودکی شکل می‌گیرد.
بسیاری از ناهنجاری‌هایی که در دوران بلوغ رخ می‌دهند، در حقیقت ریشه در شرایط نامساعد پرورش فرد در کودکی آنها دارد. آسیب‌هایی که ممکن است حتی در بزرگسالی نیز جبران نشوند لذا فراهم ساختن فضایی سالم برای داشتن دوران کودکی شاد و ایمن بسیار حائز اهمیت است.
این بحث در رویکردهای مبانی دینی اسلام و در اجتهاد و فقه پویای شیعه، در حوزه‌هایی که بحث روانشناسی شخصیتی مطرح است و نیز در آیین‌نامه‌هایی که در سازمان ملل متحد و در آژانس‌های تخصصی آن دیده می‌شود، دیده می‌شود و اشتراکات فراوانی دارد.
کودکان به دلیلی شرایط خاصشان از جمله ویژگی های خاص سنی، جسمی، روانی تفاوت های پنهان و آشکاری با دیگر شهروندان و دیگر گروه های سنی جامعه دارند. یعنی نیازهای آنها متفاوت است. این گروه حساس ترین و در عین حال تاثیرپذیرترین اند. بنابراین برای اینکه شخصیتشان به خوبی شکل گیرد، نیاز دارند زندگی اجتماعی را به خوبی و شادی تجربه کنند. در عین بازی تجربه کسب کنند. این تجارب می شود پایه های رشد شخصیتی، رشد جسمی، ذهنی و اجتماعی آنها. لذا این دوره از زندگی مهمترین دوره حیات هر فردی است. نکته دوم شهرها هم باید با فراهم ساختن شرایط ایمن بدون آسیب اجتماعی روانی برای کودکان نقش مهمی در اجتماعی کردن آنها فراهم کنند.
